Doet u iets van sport? Een vraag die in de huidige maatschappij wel meer rond uw oren klettert. In mijn kabinet is het naast rookgewoonten een vaste vraag geworden. Waarbij dan allerlei antwoorden volgen, gaande van bowling, naar de koers kijken, petanquen en jawel, de klassieker, bedsport. Waarbij ik natuurlijk obligaat een lach op mijn gezicht dien te toveren en vraag, hoeveel uren? Pakweg een jaar geleden ging ik bijna nooit iets vragen over sport. Omdat ik gewoon zelf niks deed. Geen tijd, geen zin, te koud, te warm, te lastig. Maar wat als er dan een patiënt aan mij vraagt, dokter, doet u iets van sport? Euh…En daar bleef ik met een ambetant gevoel zitten. Hoe kan je mensen vragen iets te doen als je het zelf niet doet? Idem bij roken bijvoorbeeld. Hoe kan je mensen motiveren als je zelf het voorbeeld niet geeft? Omdat ik ook begon te voelen hoe snel ik buiten adem was, enkele trappen waren voldoende, en hoe snel vermoeid ik was in het algemeen, werd het stilaan tijd om er iets aan te doen.
En dan is er nog het gewicht. Nog zo’n klassieker. Gespreksonderwerp nummer 1 in de wachtzaal. We gooien elke patiënt op de weegschaal en die liegt natuurlijk nooit. Onverbiddelijk komt er een papiertje uitgerold met daarop het verdict. Tegenwoordig zegt zo’n machien nog net niet hoe oud je gaat worden en hoe je er binnen 10 jaar in 3D gaat uit zien. Vetpercentage, spierpercentage, BMI, metabolische leeftijd,…En dan begint het. Ik wil vermageren dokter! Wel, het beste dat u kan doen is een combinatie van sporten en uw voedingspatroon veranderen. Als je daar dan zelf zit met een buikje, met een blikje cola naast je, dan lijk je de mensen wel vierkant uit te lachen.
Het heeft er allemaal voor gezorgd dat ik echt iets wou veranderen en in augustus van 2013, ben ik dus begonnen met sporten. Na jaren niks doen. Een paar pogingen, dat wel, maar nooit iets volgehouden. Mijn gewicht zat bijna tegen de 90 kg voor 1.82m lengte. Op zich geen drama, maar mijn BMI ging al lekker in de 26. Hier en daar een vetrolletje, kortom geen lijf voor in de boekskes, al kan met fotoshop alles tegenwoordig. Nee, er volgt geen voor en na foto. Helaas.
Mijn stalen ros stond al een tijdje in de garage weg te kwijnen. Een mountainbike die ik al bijna 10 jaar heb. De banden plat, de remmen vast. Dat op zich is al een demotivatie om te gaan fietsen. Eigenlijk wil je gewoon de poort open doen en fietsen, maar hij staat niet in orde, ach dan tokkelen we maar wat op de computer. Maar goed, de fiets bij de horens genomen en in orde gezet, nieuwe banden erop. Alles opgeblazen en gesmeerd. De eerste keer terug sporten is de moeilijkste keer zeggen ze altijd. Dat klopt voor een stuk. Je fietst en probeert al onmiddellijk het record van Eddy Merckx te kloppen. Dat gaat goed ! Om dan na enkele kilometers te beseffen, waar ben je mee bezig ? Eénmaal thuis gekomen stap je af en sta je te duizelen als een tol. Oei oei, ik moet gaan zitten. En dan komen de endorfines. Alsof je net een shot valium hebt ingespoten. Zalig. Het gevoel van alle stress die wegvalt. Alsof er jou niks meer kan schelen. Verdoofd. Om dan over te gaan in een gevoel van dat je alles aankan in de wereld. Super. En de honger, die is er ook natuurlijk, je zou alles opeten. Waarbij het effect van caloriëen verbranden natuurlijk al omgebogen is naar een teveel aan opname. Maar who cares, we hebben gesport, we doen gezond !
Mooi, de eerste keer is een feit. Tegen jezelf zeg je, ok, dit ga ik nu echt eens lang doen en volhouden. Zoveel keer per week. Jahaaa ! Zoiets in dezelfde orde als de overtuiging dat je na een kater nooit meer geen druppel alcohol meer gaat aanraken. Maar dan moet die tweede keer komen. Ondertussen werk je nog voltijds, heb je een huishouden te doen , een sociaal leven, lopen er 3 katten tussen je benen en zet er een 7-jarige dochter het huis regelmatig op stelten. Papa, wat gaan we doen vandaag ?
En dan heb je toch je moed bij mekaar gesprokkeld voor die tweede maal. En dan is er plots dat gevoel van, ik kan niet meer ! Het lijkt wel of je terug moet leren fietsen, je komt geen meter vooruit. Afzien. Echt afzien. En natuurlijk probeer je toch te forceren, je wil niet afgaan voor de anderen. Zeker niet na het installeren van een app op je gsm, waarbij iedereen je nu kan volgen. Hoe goed, of laten we zeggen, hoe slecht je wel bent. Nee, ik geef niet af, als hij dat kan, kan ik dat ook. Maar die eerste keren zijn dus de moeilijkste vind ik. Wat er blijft is het zalige gevoel nadien. Die endorfines, keer op keer. En dan ben je uiteindelijk toch vertrokken. Je bent terug aan het sporten ! De kilo’s aan je lijf vinden het allemaal maar niks. Alsof ze gaan ophoepelen na wat kilometers fietsen, vergeet het.
Ik besluit om een week in Zuid-Frankrijk te gaan mountainbiken. De fiets in de koffer. Een beetje zenuwen. Het paradijs lonkt. En het paradijs ontgoochelde niet. Het ritme van lekker ontbijten, nog wat rustig verpozen met een koffie om dan alles klaar te maken en te gaan fietsen. Het is super. Ik, de fiets, de natuur en God. Meer moest dat niet zijn. Pure concentratie. Puur jezelf verder duwen met je spieren. Nee, geen diesel of benzine nodig. Modder, rotsen, gras, zand. Zweten en je ademhaling horen werken. De hemel. Ik had me nochtans voorgenomen om veel na te denken tijdens mijn trip. Uiteindelijk is daar niks van gekomen. En uiteindelijk was dat ook niet nodig. De stress en de zorgen vielen gewoon van me af. Nog zo’n gigantisch effect van sporten. Na enkele uren fietsen kom je dan terug in je verblijfplaats en ga je onder een warme douche staan. Lang, ontzettend lang. Za-lig. En dan ga je ’s avonds aan tafel zitten, met een paar Franse gasten, een glas rode wijn en lekkere pasta. Ik ben het zeker, dit behoort tot de zaligste momenten die er zijn. Genieten met de grote G. De tweede dag doe ik ook een rit op de verharde weg, naar een meer in de buurt. Ik heb er bijna 6 uren over gedaan en een paar keer gestorven onderweg. Ik besef dat mijn conditie zeker niet goed genoeg is om hier potten te breken. Maar grenzen heb ik zeker en vast verlegd. De dagen vliegen voorbij en ik keer terug naar huis. Mijn conditie heeft hier deugd van gehad. Dit ga ik nog doen en raad ik ook aan, aan iedereen die graag fietst.
Aangezien het fietsen deugd doet en alsmaar beter gaat, besluit ik om een oude pijnlijke liefde ook terug te proberen. Het lopen. Ik heb in het verleden geprobeerd om te lopen, maar door een knieblessure moest ik altijd vrij snel stoppen. Zonder er echt mee naar een specialist te gaan. Ik ben zelf eigenlijk een slechte patiënt, terwijl ik als dokter beter zou moeten weten. Ik moet het toegeven. Maar mijn schoenen zaten er waarschijnlijk voor een groot stuk tussen. Aangezien goed schoeisel dus een absolute voorwaarde is bij het lopen, besluit ik om naar een running center te gaan in Brugge. In dat center moet je op een loopband gaan staan om de hoek te bekijken die je voet maakt en daardoor ook de weerslag op je knie. Terwijl je na 1 minuut staat te hijgen als een hond die net het strand heeft afgedweild, vraagt de verkoper of ik al lang loop. Om toch niet te beroerd over te komen, zeg ik dat nog maar sinds kort loop. Alsof hij dat niet weet dat de meeste hier waarschijnlijk nog geen meter asfalt gezien hebben. Maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik de aanpak zeer professioneel vond, geduldig en respectvol, een aanrader! En daar staan ze dan. Je nieuwe schoenen. Ze lijken wel te vliegen in stilstand. Het is mooi weer en ik ga ervoor! Ik begin te lopen in de wijk en weiger om als een zielig figuur traag te lopen. Ik kan lopen zenne ! Nee, ik ben geen slak! Kijk eens naar mij hoe snel ik ga ! Eénmaal buiten de wijk, ongeveer 750 meter verder, klopt mijn hart zo hevig en probeer ik lucht te happen als een vis op het droge. Jep, ik ben dood. Ik overweeg om de ambulance te bellen. Maar na wat wandelen kon ik terug helder denken. Hoe stom kon ik zijn. Les 1: Als je niet kan lopen, moet je niet doen alsof je het wel kan en direct een kilometer willen spurten. Start to run, wat is dat ? Opbouwen is de sleutel!
Opbouwen dus. Ik bouw gemakkelijk op naar 5 km. De evolutie gaat uiteindelijk vrij snel vind ik. Maar dan eh. Alles wat tussen de 5 en de 10 km ligt, wordt een ander paar mouwen. Ik wil te snel lange afstanden lopen, gevolg, een lopersknie rechts. De trap afkomen doe ik als een mens van 80 jaar met een slechte heup. Mankend naar het werk. Dit kan niet de bedoeling zijn van sporten. Ik besef dat dit een werk van lange adem is. Ik schroef mijn afstanden terug naar 4-5 km en…Ik luister naar muziek tijdens het lopen. Een aanrader. Een goeie beat, de avond die valt en tussen de velden lopen,…Wauw. Dit is genieten! Ik loop terug weer goede tijden. En de knie doet het terug goed. Met als klap op de vuurpijl een loopwedstrijd. Met een te snelle start als typische beginnersfout. Maar wel een ervaring rijker. Dit smaakt naar meer.
Ondertussen begin ik met een maat te babbelen om te gaan fitnessen. Dat is iets waar je niet echt alleen naartoe stapt. Ik toch niet. Dat zal wel zo’n macho wereld zijn zeker? En ik daar dan tussen, met mijn bleek ongetraind lijf en mijn buikje. Maar we stappen binnen en beginnen eraan. Het testosteron gehalte in de zaal is werkelijk voelbaar en…te ruiken. Iedereen draagt ook zo’n marcelleke. Kwestie dat je jezelf kan bewonderen in de spiegel. Waarom hangen ze hier in Godsnaam spiegels? Ik haat het sowieso al om mezelf in een spiegel te zien. Het doet me denken aan een balletzaal. Ik zie de gewichten liggen, 2 rijen vol. Ik probeer iets in het midden te tillen van de bovenste rij. Ik krijg precies het gevoel dat mijn arm afscheurt. Mijn maat merkt smalend op, dit is de Pussy row David. Ja, draai het er maar in. Maar ik besef dat dit opbouwen ook een verhaal van lange duur gaat zijn. De dag erna word ik wakker en wil ik opstaan. Even denk ik dat er een vrachtwagen over mij is gereden. Alles doet pijn en ik kan mij rechterarm niet meer plooien. Terug strompelend van de trap. Ik zie een patroon. Maar na een paar keer vermindert die pijn. Ondertussen hebben we een abonnement genomen en gaan we 2 tot 3 maal naar de fitness. Af en toe met een bokstraining en een buikspierles ertussen. Beide zijn ontzettend lastig maar geven variatie.
Na enkele maanden voel en zie je je lichaam veranderen. En het gevaar schuilt. De verslaving. Ik heb soms weken van 9 uren sport. Je lichaam begint er als het ware naar te smeken en het voelt bijna onnatuurlijk als je een dag niks doet. Die verslaving komt er ook grotendeels door de motivatie die je krijgt, door die lichamelijke verandering en door het feit dat je je zo goed voelt. Vroeger ging ik 5 trappen omhoog en stond ik na te hijgen. Nu zie je dat als een uitdaging en zou je 5 verdiepingen omhoog vlammen. Het voelt zo ontzettend veel beter aan. Je lichaam vraagt er ook achter na een bepaalde tijd. Die blijvende roes ook van endorfines. Maar het gevaar schuilt dus ontzettend hard. En dan kom ik bij les 2 en 3. Voldoende rust inbouwen. Tussen het sporten in. Je lichaam de kans geven om te herstellen. Want telkens ga je je lichaam gaan belasten tot overbelasten. Je verzwakt jezelf als het ware, om daarna terug te herstellen en sterker te worden.
En de derde les, maar niet de minste, pas je voeding aan. Al dat sporten zorgt ervoor dat je spiermassa gaat opbouwen. En die spieren verbruiken nogal wat benzine, ook in rust. Eigenlijk moet je bijna de ganse dag door gaan eten. Waarbij het ontbijt het belangrijkste is. Voldoende fruit en groenten. Voldoende eiwitten. Je kan daarbij voor shakes gaan, maar dan rem je het honger gevoel. Goed zal je zeggen om te vermageren, maar uit eigen ervaring weet ik wel beter na een kleine crash. Eten dus !
Mijn voornemen voor 2014 is om mijn sport verder te blijven zetten. In de mate van het mogelijke ik dit kan combineren met mijn privé leven, tijd maken dus. Op mijn to do lijstje staat in ieder geval de halve marathon van Brussel en ik droom toch ook van een Mont Ventoux of Alpe ‘d Huez te beklimmen. Al zal ik mij dan meer moeten gaan toeleggen op het fietsen en een koersfiets moeten aanschaffen. Ondertussen blijf ik in de winter met de mountainbike in de modder ploeteren, met als doel om in mei terug naar Frankrijk een weekje te gaan offroad rijden. Ik zou ook graag beginnen met zwemmen. Triatlon lijkt me op dit moment gewoon te zwaar en staat niet voor 2014 gepland. Andere sporten staan ook op het programma, zoals bergklimmen. En wat de fitness betreft, gewoon onderhouden wat er nu is en blijven trainen. Een jerommeke hoef ik niet te worden en testosteron heb ik genoeg. En nee er volgt nu geen selfie.
Mens sana in corpore sano!
De wereld van David 